السلام علیک یا ابا عبد الله

سلام بر لاله ی سرخ زهرا که روی نی شکفت و اوج زیبایی را به نمایش گذاشت، سلام بر یوسف بی پیرهن که در کنار شط فرات لب تشنه جان داد، و به دوستانش پیام داد که هرگاه آب گوارا نوشیدید، لب تشنه ی مراهم یاد نمائید، «شیعتی ما ان شربتم ماء عذب فاذکرونی»، زیرا؛ رسم محبت این است که محب محبوب را فراموش نکند. باز اوست که می فرماید: «من أحبنا لایحبنا الا لله جئنا وهو کهاتین (وقدّر بین سبابتیه)» (محاسن برقی، ج1، ص 139) هرکه در راه اله ما را دوست بدارد، همراه با ما محشور می شود. ایام اربعین که می شود سیل مشتاقان این کوی محبت، ارادت شان را به نمایش می گذارند.

ای که در کرب و بلا بی کس و یاور گشتی

چشم بگشا و ببین خلق جهان یاور توست

 و در راه محبوب با پای پیاده و اشک روان و دل سوزان، لبیک یا حسین گویان، هم نوا با حضرت زینب سلام الله علیها زبان حال حضرتش را به زبان جاری می کنند.

آنچه از من خواستی، با کاروان آورده ام

یک گلستان گل به رسم ارمغان آورده ام

از درو دیوار عالم فتنه می بارید و من

بی پناهان را بدین دار الامان آورده ام

تا نگویی زین سفر با دست خالی آمدم

یک جهان درد و غم و سوز و نهان آورده ام

قصه ی ویرانه ی شام ار نپرسی بهتر است

چون از آن گلزار پیغام خزان آورده ام

دیده بودم با یتیمان مهربانی می کنی

این یتیمان را بسویی آستان آورده ام

دیده بودم تشنگی از دل امانت برده بود

از برایت دامنی اشک روان آورده ام

تا دل مهر آفرینت را نرنجانم ز درد

گوشه ای از درد دل را بر زبان آورده ام

وقتی که به کعبه ی مقصود رسیدند، همراه با فرشتگان به طواف می پردازند، و اوج می گیرند، وبه بسوی آسمان عروج می کنند. از این روی امام رضا علیه السلام می فرماید: «من زار قبر ابی عبد الله بشط الفرات کمن زار الله فوق عرشه»، (ثواب الاعمال و عقاب الاعمال ص110) هر کس قبر امام حسین علیه السلام را در کربلا زیارت نماید مانند کسی است که خداوند متعال را در عرش زیارت نموده است. این توفیق نصیب کسی می شود، که دعوت امام حسین علیه السلام را با جان و دل بپذیرد، آن حضرت می فرماید: «انی ادعوکم الی الله والی نبیه... فان تجیبوا دعوتی و تطیعوا امری اهدکم سبیل الرشاد»، (بحار ج44، ص340) من شمارا بسوی خدا و رسولش دعوت می کنم...اگر شما دعوت مرا بپذیرید و امر مرا اطاعت کنید، شما را به راه راست هدایت می کنم. زیرا؛ امام حسین علیه السلام، چراغ هدایت است که «ان الحسین مصباح الهدا و سفینه النجاه». و در زیارت اربعین می خوانیم: «أشهد أنک کنت نوراً فی الاصلاب الشامخه و الارحام المطهره ... » گواهی میدهم که حسین جان تو نور بودی در صلب های پدران عالی رتبه و ارحام مادران پاک طینت. خاصیت نور، پرتو افکنی و روشنی بخشی است که تاریکی ها و ظلمت ها را از بین می برد. در فراز دیگری از زیارت اربعین می خوانیم:«و بذل مهجته فیک لیستنقذ عبادک من الجهالة و حیرة الضلالة... » امام صادق علیه السلام در این فراز از زیارت نامه، هدف امام حسین علیه السلام را از قیامش بیان می کند، که حضرت خون پاکش را در راه خدا هدیه کرد تا انسان ها از جهالت و گمراهی نجات یابند. یکی از معانی جهالت دوری گزیدن از گناه است. در قران کریم سوره یوسف آیه 33، می خوانیم که حضرت یوسف از خداوند می خواهد که پروردگارا زندان بهتر است برای من از آن چیزی که این زنها مرا بسوی آن می خوانند، و اگر تو کید آنها را از من بر نگردانی به آنها تمایل پیدا می کنم، و از جاهلین قرار می گیرم: «قَالَ رَبِّ السِّجْنُ أَحَبُّ إِلَیَّ مِمَّا یَدْعُونَنِی إِلَیْهِ، وَإِلَّا تَصْرِفْ عَنِّی کَیْدَهُنَّ أَصْبُ إِلَیْهِنَّ وَأَکُن مِّنَ الْجَاهِلِینَ» بنابر این یکی از معانی جهل ارتکاب گناه می باشد. پس هدف امام حسین علیه السلام، نجات دادن انسانها است که در دریای گناه گرفتار شده اند. امیدوارم که خداوند متعال به ما توفیق دهد که همیشه در کشتی نجات امام حسین علیه السلام، باشیم و هرگز از آن پیاده نشویم.

روضه

«السَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَی الارواح الَّتی حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّی سَلامُ اللَّهِ [اَبَداً] ما بَقیتُ وَ بَقِیَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّی لِزِیارَتِکُمْ اَلسَّلامُ عَلَی الْحُسَیْنِ وَ عَلی عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلی اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلی اَصْحابِ الْحُسَیْنِ»

امام صادق علیه السلام فرمودند: «بکت السماء علی الحسین اربعین یوما»، (المناقب، ج4، ص54) در شهادت امام حسین علیه السلام، آسمان چهل روز گریست. دلها بسوزد برای غریب کربلا، که زمین و آسمان و فرشتگان همگی برای او گریه کردند. امان از آن لحظه ی که کاروان امام حسین علیه السلام، بدون سرور وسالار و بی علمدار به مدینه رسیدن، حضرت زینب سلام الله علیها زبان حال دارد.

مدینه کاروانی سوی تو با شیون آوردم

ره آوردم بود اشکی که دامن دامن آوردم

مدینه در برویم وا مکن چون یک جهان ماتم

نیاورد ارمغان با خود کسی تنها من آوردم

مدینه یک گلستان گل اگر در کربلا بردم

ولی اکنون گلات حسرت از آن گلشن آوردم

مدینه یوسف آل علی را بردم و اکنون

اگر او را نیاوردم از او پیراهن آوردم

مدینه گر بسویت زنده بر گشتم منکن منعم

که من این نیمه جان را هم به جان کندن آوردم

مدینه این اسیری ها نشد سدّ رهم بنگر

چها با خطبه های خود به روز روشن آوردم